Zamek Lubelski

Historia zamku rozpoczyna się za czasów Kazimierza Sprawiedliwego, kiedy to wzniesiono na wzgórzu gród umocniony drewniano-ziemnym wałem. W 2. połowie XIII lub na początku XIV wieku w obrębie górnej części grodu wybudowano murowaną wieżę obronno-rezydencjonalną, która była pierwszym murowanym obiektem zamku. W XIV wieku wzniesiono murowany zamek otoczony murem obronnym z bramą od zachodu. Leżał on na królewskim szlaku z Krakowa do Wilna, cieszył się więc zainteresowaniem i opieką Jagiellonów. Pod okiem Jana Długosza wychowywali się tam synowie Kazimierza Jagiellończyka. Około roku 1520 rozpoczął przebudowę zamku. Wybudowano nową bramę z wieżą, czworoboczną basztę, kamienicę Grodzką, podwyższono pałac królewski ozdabiając go attykami. W 1569 roku podpisano tam unię lubelską. W roku 1648 w zamku kierował działaniami wojennymi król Jan Kazimierz. W latach 1655–1657 zamek zajmowały wojska szwedzkie, węgierskie i moskiewskie, co doprowadziło do jego ogromnych zniszczeń. Ocalały jedynie najstarsze budowle – kaplica i donżon. Przez 128 lat zamek pełnił funkcję więzienia Królestwa Kongresowego. II wojna światowa i okupacja (1939–1944) to okres funkcjonowania niemieckiego więzienia, przez które przeszło 40 tys. osób, głównie członków ruchu oporu. Duża część więzionych zginęła w egzekucjach i obozach śmierci. 22 lipca 1944 roku, przed opuszczeniem Lublina, funkcjonariusze SS dokonali masowego mordu 300 więźniów zamku. Po 1954 roku, po przeprowadzeniu prac remontowych zamek przeznaczono na cele kultury. Od 1957 roku jest siedzibą główną Muzeum Narodowego w Lublinie, założonego w 1906 roku.